Της Νικόλ Παπαδοπούλου.
Τι είναι ο έρωτας;
Με βάση την αρχαία ελληνική μυθολογία ο Έρωτας, ο φτερωτός θεός ήταν γιός της Αφροδίτης και του Άρη.
Ήταν αυτός που σημάδευε με τα βέλη του τις καρδιές των ανθρώπων προκειμένου να ερωτευθούν. Τυχαία έριχνε τα βέλη του. Εκεί που δεν το περίμενες.
Κανένας δεν ήξερε τι θα του τύχει. Απλά περίμενε μέχρι να εμφανιστεί αυτό το έντονο συναίσθημα για να τον/την οδηγήσει σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα. Να αφεθεί στην μαγεία της στιγμής και να την ζήσει αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο να εκφράσει τα αισθήματά του χωρίς ενοχές και αμφιβολίες.
Ο έρωτας πολλές φορές δεν λογαριάζει χρόνια, ανθρώπους, καταστάσεις.
Εισβάλει στις ζωές των ατόμων τόσο ξαφνικά με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Γι’ αυτό και έχει δύο ‘’πρόσωπα’’.
Το ένα είναι το καλό που συνδυάζει επιθυμία, πάθος, ευτυχία, ηρεμία, θαυμασμό και αγάπη. Το άλλο είναι το κακό που κάνει τον άνθρωπο να υποφέρει και να αναζητά να ξεφύγει από αυτόν τον λαβύρινθο που δεν φαίνεται να έχει τέλος. Αυτός ο έρωτας είναι απροσδόκητος, βασανιστικός, παράνομος αλλά και αδιέξοδος. Με άλλα λόγια, ο έρωτας έχει μεγάλη δύναμη. Μπορεί και λίγο μεγαλύτερη και από την αγάπη. Σε προσελκύει αλλά ταυτόχρονα σε μπλοκάρει.
Μέχρι πόσο όμως;
Αλήθεια, ο έρωτας μας κάνει να υποφέρουμε;
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα « Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο δειλός που να μην μεταμορφωθεί σε ήρωα χάρη στον έρωτα.» Αυτή είναι μια θεωρία που ισχύ. Όταν ερωτεύεσαι ένα άνθρωπο το μόνο που ζητάς είναι η ανταπόκρισή του. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελό του. Μια αγκαλιά , ένα χάδι που θα σου δείχνει ότι και ο ίδιος/α νιώθει το ίδιο. Δεν θέλεις να υπάρχει μονομέρεια στην σχέση αυτή. Έχεις ανάγκη και την αποδοχή του άλλου. Αν γίνει αυτό, η χαρά που νιώθεις είναι απερίγραπτη.
Είσαι τόσο ευτυχισμένος σε σημείο που φοβάσαι μήπως αυτό χαθεί. Δεν χρειάζεται όμως να φοβόμαστε. Αρκεί να ζούμε το τώρα δίχως να μας νοιάζει το αύριο. Αν κάτι αξίζει και είναι δυνατό θα παραμείνει. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να το διαλύσει. Τι γίνεται όμως όταν ερωτεύεσαι τον ‘’ λάθος’’ άνθρωπο;
Πολλοί από εμάς, επειδή όλα είναι δυνατά σε αυτή την ζωή, υπάρχει περίπτωση να ερωτευτούμε έναν άνθρωπο που η κοινωνική τάξη, οι αξίες, η ηλικία, οι συνθήκες, το ήθος μας να μην το επιτρέπουν να συμβεί αυτό. Ζούμε ουσιαστικά έναν ‘’πλατωνικό έρωτα’’ χωρίς να γνωρίζουμε τα αισθήματα του άλλου. Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται ο πόνος και η θλίψη που νιώθουμε. Βυθιζόμαστε σε σκέψεις και αναζητήσεις που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Η συναισθηματική μας κατάσταση είναι τόσο ‘’φορτισμένη’’ που χρειαζόμαστε ένα άτομο να του ανοίξουμε την καρδιά μας και να του πούμε όλα όσα νιώθουμε.
Όμως, όλη αυτή η στεναχώρια που νιώθουμε αρχίζει σιγά σιγά να αυξάνεται και να μας επηρεάζει στην καθημερινή μας ζωή. Πράγματα που μας άρεσαν, μας έδιναν ενέργεια χάνουν το νόημά τους. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε χάνουμε και εμείς τον δικό μας εαυτό δίνοντας τόση αξία στον άλλο. Κάθε μέρα ξυπνάμε με την σκέψη να τον δούμε, να του μιλήσουμε προσπαθώντας να καταλάβουμε τι νιώθει. Η ζωή μας και η συμπεριφορά μας εξαρτάται μόνο από την στάση του.
Γίνεται να συνεχιστεί αυτό;
Πόσο ακόμα θα πονάμε; Η απάντηση είναι καθόλου.
Η ευτυχία βρίσκεται δίπλα μας, μέσα μας, ένα βήμα πιο πέρα και όχι στο πρόσωπο ενός άλλου.
Αν αγαπάμε αληθινά τον άλλο, όσο και πονάμε είναι καλό να τον αφήσουμε για δικό του καλό αλλά κυρίως δικό μας. Ας ζήσουμε αυτόν τον έρωτα ώσπου να μας περάσει. Κανείς δεν αξίζει να πληγωθεί και να ‘’καταστρέψει’’ την ζωή του για έναν έρωτα ενώ υπάρχουν τόσοι χιλιάδες άλλοι για να ζήσει.
Κάποιοι λένε πως ‘’Καλύτερα να έχεις ερωτευθεί και να έχεις χάσει παρά να μην ερωτευθείς ποτέ’’. Το να γνωρίσεις τον έρωτα είναι η πιο ωραία εμπειρία που μπορεί να βιώσει η ψυχή. Ερωτεύεσαι, ονειρεύεσαι, αναπνέεις και υπάρχεις έχοντας αυτόν. Δεν ακούς κανέναν. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο έρωτας κάποια στιγμή παύει να υπάρχει.
Όχι πάντα. Μερικές φορές. Σαν να ωριμάζει. Τότε έρχεται η αγάπη που διώχνει τον πόνο, χαρίζοντας ηρεμία, γαλήνη και ασφάλεια. Δεν έχεις τύψεις. Ζεις ελεύθερα.
Εν κατακλείδι, πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να μας φοβίζει ο έρωτας, ο παράφορος, αυτή η ξαφνική λαίλαπα που εισβάλει στις ζωές μας. Νιώθεις τόσο έντονα και δυνατά που κανένα άλλο συναίσθημα δεν σε ζαλίζει και παρασύρει τόσο πολύ.
Έχουμε τόση ανάγκη να αφεθούμε που πολλές φορές ανησυχούμε εάν πρέπει. Με την ανησυχία δεν αποτρέπεται ούτε ο δικός μας πόνος ούτε του άλλου εφόσον νιώθει το ίδιο.
Ότι είναι να συμβεί θα συμβεί.
Ας το απολαύσουμε λοιπόν για όσο διαρκέσει!
anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου