Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει ο Θεός να ζούμε!

 

“Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.

Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται.

Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Και το τραγικότερο;

Λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι.

Πόνος μεγάλος γιά τον ιερέα.

Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το πάν! Και έμεινες με το αντίδωρο…

Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι «το Άγιο Θυσιαστήριο;» Ό,τι πολυτιμότερο επί της γης. Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω. Φοβερό θέαμα!

Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα. Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδικό γεγονός.

Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος. Απόλυτα παραδομένος στο Θεό. Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα. Χωρίς «βιοτική μέριμνα».

Είμαστε όλοι ιερουργοί… Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει ο Θεός να ζούμε! Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού». Να κλαίμε από ευτυχία που ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται και θυσιάζεται από αγάπη για εμάς.

Εάν δεν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύουμε;

Πιο συνεπείς είναι αυτοί που δεν μπαίνουν στο ναό…

Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.

Τα κατάλαβες αυτά πού λέω;

Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια.”

Οσίου Πορφυρίου