Δεν είναι εθνικός ύμνος. Δεν είναι τραγούδι. Δεν έχει beat, δεν έχει ρεφρέν. Κι όμως, μέσα σε 3 λεπτά, σου σηκώνει την τρίχα όπως μόνο τα μεγαλύτερα έργα της μουσικής μπορούν. Ο ύμνος του Champions League δεν φτιάχτηκε για να τραγουδιέται. Φτιάχτηκε για να υπνωτίζει. Και τα κατάφερε.
Ένας Βρετανός, λίγη Χαϊντελβέργη και πολύ Χέντελ
Ο συνθέτης του ύμνου είναι ο Tony Britten, Βρετανός, απόφοιτος του Royal College of Music. Το 1992, η UEFA του ανέθεσε να δημιουργήσει έναν επίσημο ύμνο για το νέο «Champions League», που θα αντικαθιστούσε το παλιό Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η οδηγία ήταν σαφής: θέλουμε κάτι μεγαλειώδες, αρχοντικό, ευρωπαϊκό. Όχι ποπ τραγούδι. Όχι mainstream μουσική.
Ο Britten γύρισε στη μουσική εποχή του 18ου αιώνα και βασίστηκε στο Zadok the Priest, ένα έργο του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ που είχε γραφτεί για τη στέψη του βασιλιά Γεωργίου Β΄ το 1727. Η εναρκτήρια του ύμνου με τις ανερχόμενες συγχορδίες είναι σχεδόν πανομοιότυπη με εκείνη του Χέντελ. Αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι πιο μοντέρνο, πιο ηλεκτρισμένο και σχεδόν θρησκευτικό.
Η γλώσσα των πρωταθλητών
Οι στίχοι είναι σε τρεις γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. «The champions, les grandes équipes, die Meister…» Σκοπός ήταν να εκπροσωπήσει όλη την Ευρώπη, χωρίς να δίνει προτεραιότητα σε καμία χώρα. Ο Britten έγραψε τους στίχους ο ίδιος. Κανένας στίχος δεν είναι πραγματικά “τραγούδι”. Είναι πιο πολύ δηλώσεις μεγαλείου.
Ηχογραφήθηκε με συμφωνική και χορωδία
Ο ύμνος ηχογραφήθηκε από τη Φιλαρμονική του Λονδίνου, με χορωδία από 20 φωνές. Κάθε φορά που παίζεται στο γήπεδο, ακούμε την αυθεντική αυτή ηχογράφηση. Ποτέ live. Δεν αλλάζει. Δεν έχει διασκευές. Είναι πάντα το ίδιο αρχείο. Και αυτό δημιουργεί συνειρμικά μια τελετουργία. Μια «Λειτουργία των Πρωταθλητών».
Γιατί μας προκαλεί ανατριχίλα;
Γιατί ξέρουμε τι έρχεται μετά. Ο ύμνος δεν είναι απλώς μουσική. Είναι πύλη εισόδου σε έναν κόσμο όπου κάθε ματς μπορεί να γίνει θρύλος. Από κάτω, οι παίκτες κρατιούνται από παιδιά. Τα φώτα είναι έτοιμα. Οι κάμερες σε κοντινό. Και στα ηχεία, ακούγεται η φωνή που λέει “The Champioooons”.
Η μουσική αυτή έχει τη δύναμη να προετοιμάζει το σώμα για κάτι ιερό. Η ψυχολογία το ονομάζει conditioned response. Το σώμα αντιδρά, όχι επειδή ξέρει τι είναι η συγχορδία, αλλά επειδή έχει συσχετίσει αυτή τη μελωδία με σπουδαίες στιγμές. Γκολ του Ζιντάν. Τακουνάκι του Ροναλντίνιο. Ανάσταση της Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη. Όλα ξεκίνησαν με αυτόν τον ύμνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου