Ο επιστήμονας που ένιωσε το λάδι να του καίει τον λαιμό, ανακάλυψε ότι το ελαιόλαδο κρύβει μέσα του μια φυσική αντιφλεγμονώδη ουσία που δρα όπως η ιβουπροφαίνη.
Όταν ο Αμερικανός επιστήμονας Gary Beauchamp δοκίμασε ένα φρέσκο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο στη Σικελία, ένιωσε ξαφνικά ένα δυνατό κάψιμο στον λαιμό. Ήταν εκεί για ένα επιστημονικό συνέδριο πάνω στη μοριακή γαστρονομία, αλλά η ανακάλυψη που θα έκανε εκείνη τη μέρα θα έφερνε το ελληνικό λάδι στο μικροσκόπιο της παγκόσμιας ιατρικής.
Ο Beauchamp είχε εργαστεί στο παρελθόν με φάρμακα όπως η ιβουπροφαίνη και αναγνώρισε αμέσως το ίδιο περίεργο, σχεδόν “φαρμακευτικό” αίσθημα. Όμως η σύσταση του ελαιολάδου δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη χημική δομή της ιβουπροφαίνης. Ή μήπως είχε;
Λίγο αργότερα, απομονώθηκε μια ένωση από το φρέσκο παρθένο ελαιόλαδο: ο ολεοκανθάλη. Ήταν εκείνη που προκαλούσε το χαρακτηριστικό γδάρσιμο στον λαιμό, μια αντίδραση που μέχρι τότε θεωρούσαν “παρενέργεια” της ποιότητας. Η επιστήμη, όμως, αποδείκνυε ότι ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Η ολεοκανθάλη αποδείχθηκε ότι μπλοκάρει τα ίδια ένζυμα φλεγμονής (COX-1 και COX-2) όπως και η ιβουπροφαίνη. Δηλαδή δεν έμοιαζε χημικά μαζί της, αλλά δρούσε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο: ως αντιφλεγμονώδης ουσία. Το λάδι, που οι γιαγιάδες έδιναν για το λαιμό και οι χωρικοί έπιναν ωμό το πρωί, είχε κάτι που ούτε οι ίδιοι δεν ήξεραν: φυσική φαρμακολογία.
Η δόση, βέβαια, δεν είναι αμελητέα. Για να φτάσει κανείς το αντίστοιχο της μιας δόσης ιβουπροφαίνης, θα έπρεπε να πιει περίπου ένα γεμάτο ποτήρι ελαιόλαδο. Κάτι που κανείς γιατρός δεν θα συνιστούσε. Αλλά η τακτική κατανάλωση φρέσκου εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου, με το χαρακτηριστικό “τσίμπημα” στον λαιμό, μπορεί να λειτουργήσει προληπτικά, χαμηλόφωνα, μα επίμονα.
Οι Μεσογειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, καταγράφουν χαμηλότερα ποσοστά σε καρδιαγγειακά, άνοια και φλεγμονώδεις παθήσεις. Ίσως τελικά το μυστικό να μην ήταν σε κάποιο μαγικό βότανο ή στο DNA. Ίσως ήταν απλώς στο λάδι που μας έκαιγε λίγο όταν το πίναμε ωμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου