Πριν απο 35 χρόνια, μια μικρή αμυντική εταιρεία στον Βόλο σχεδίασε αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα

 Το ελληνικό πυραυλικό σύστημα ARIS παρουσιάστηκε το 1990 αλλά ακυρώθηκε πριν παραχθεί.

Πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε μια εποχή όπου το όραμα της ελληνικής αμυντικής αυτάρκειας ακροβατούσε ανάμεσα στη γραφειοκρατία και τις διεθνείς εξαρτήσεις, μια μικρή εταιρεία με έδρα τον Βόλο είχε το θράσος να σχεδιάσει κάτι που κανείς δεν περίμενε: ένα ολοκληρωμένο αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα ελληνικής σχεδίασης.

Η εταιρεία ονομαζόταν Εφαρμογές Προηγμένης Τεχνολογίας ΑΕ. Είχε ιδρυθεί με την προοπτική να παράγει ανταλλακτικά αεροσκαφών και καλάθους ρουκετών. Κανείς όμως δεν περίμενε ότι θα προχωρούσε στην ανάπτυξη ενός πυραυλικού συστήματος που θα βασιζόταν στους διάσημους αμερικανικούς πυραύλους AIM-9L Sidewinder — τους ίδιους που χρησιμοποιούνταν σε F-16 και Mirage.

Το σχέδιο πήρε το όνομα ARIS και παρουσιάστηκε επίσημα στην έκθεση Defendory Expo του 1990. Το σύστημα βασιζόταν σε τετραπλό εκτοξευτή, θα είχε ενσωματωμένο ραντάρ προειδοποίησης, τηλεχειριζόμενο σύστημα στόχευσης με κάμερα ημέρας και υδραυλικούς μηχανισμούς καθοδήγησης. Κοντά του στάθηκε η γερμανική εταιρεία KUKA, με εμπειρία στην αυτοματισμό και μηχανολογία. Δεν ήταν ένα πρόχειρο σχέδιο. Ήταν λειτουργικό, ενταγμένο σε επιχειρησιακή λογική, και το κυριότερο: ήταν ελληνικό.

Το όραμα ήταν σαφές: να αποκτήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις ένα όπλο μικρού βεληνεκούς σχεδιασμένο και κατασκευασμένο στην Ελλάδα, μειώνοντας την εξάρτηση από ακριβές εισαγωγές. Το ARIS υποσχόταν κάλυψη σε κρίσιμες περιοχές και σημεία υποδομής, ενώ η εμβέλεια εμπλοκής 10 χιλιομέτρων ήταν ιδανική για προστασία αεροδρομίων, στρατοπέδων και βιομηχανικών μονάδων.

Όμως, το 1987, πριν καν φτάσει σε στάδιο παραγωγής, το πρόγραμμα ακυρώθηκε. Χωρίς εξήγηση. Χωρίς δημόσια αιτιολόγηση. Κάποιοι λένε πως ευθύνονταν πολιτικές αποφάσεις. Άλλοι κάνουν λόγο για πίεση από διεθνείς προμηθευτές που δεν ήθελαν η Ελλάδα να πετύχει αυτονομία. Το μόνο βέβαιο είναι πως το ARIS χάθηκε μέσα σε έναν φάκελο. Και μαζί του, μια από τις πιο σιωπηλές και τραγικές ευκαιρίες της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας.

Από τότε πέρασαν 35 χρόνια. Ο εκτοξευτής δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η εταιρεία έσβησε σταδιακά από τον χάρτη. Και το ελληνικό αντιαεροπορικό πρόγραμμα που είχε γεννηθεί στον Βόλο, παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα μεγάλα «αν» της εγχώριας τεχνολογίας.

sportime.gr