Όταν μάθεις ν’ αγαπάς ξέρεις που θα με βρεις.

Γράφει ο Σπύρος Αυγερινός.

Τελικά, κοίτα πόσο μικρός είναι ο κόσμος!

Μετά από τόσο καιρό, ξαφνικά σε βλέπω απέναντί μου στη μέση του πουθενά.

Πάλι με κοιτάς με το ίδιο βλέμμα!

Όχι δεν είναι το ίδιο τα μάτια σου είναι παγερά.
Δεν με αφήνουν να μπω μέσα στο μυαλό σου όπως τότε που μου έλεγες ότι σου αρέσει να σε κοιτώ και να διαβάζω το μυαλό σου, τις σκέψεις σου.

Τότε που όταν με κοιτούσες είχαν μια υγρή λάμψη, για να μπορεί το δικό μου βλέμμα να γλυστρά πιο εύκολα.

Τελικά όμως, με άφηνες να βλέπω μόνο την φωτεινή πλευρά και μου εκρυβες την σκοτεινή σου, όπως καλή ώρα με το φεγγάρι….

Μα τι κάνεις;

Προσπαθείς να μπεις στο μυαλό το δικό μου;

Γιατί δάκρυσες;

Μάλλον κατάλαβες γλυκιά μου ότι οι δικές μου αποθήκες του μυαλού είναι γεμάτες μόνο με αγάπη για εσένα.

Δεν πειράζει αγάπη μου συνέχισε τον δρόμο σου.

Όταν μάθεις να αγαπάς ξέρεις που θα με βρεις.

Όταν θελήσεις να δεις πως είναι να σε αγαπούν με κάθε κύτταρο του κορμιού τρέξε να με βρείς.

Εγώ θα σε περιμένω….

anapnoes.gr