Τους μεγαλύτερους πόνους δεν τους μαρτύρησε ποτέ κανείς.

Ο πόνος είναι ένα απ’ τα πιο αντιφατικά συναισθήματα που βιώνει ένας άνθρωπος. Απ’ τη μια σε αποδυναμώνει, σε κάνει να αισθάνεσαι τελείως ευάλωτος και θνητός μπροστά του. Απ’ την άλλη μεριά όμως είναι κατά κάποιο τρόπο απαραίτητος. Είναι αυτός που σε
κρατάει στη ζωή, αφού όταν εμφανίζεται σου στέλνει ξεκάθαρα το σήμα ότι μπορεί και να κινδυνεύεις.

Κανένας άνθρωπος δε θα καταφέρει να μην αισθανθεί ποτέ να πονάει όσο κι αν το προσπαθήσει, είναι απαράβατο στάδιο στην εξελικτική του διαδικασία. Αυτό όμως που είναι στο χέρι του, είναι να επιλέξει πώς θέλει να τον διαχειριστεί. Ο πιο σημαντικός παράγοντας σε αυτό το σημείο είναι η κλίμακα του πόνου που ο καθένας μας βιώνει.

Όταν κάποιος αισθανθεί ένα μικρό πόνο, ζητάει συνήθως τη συνδρομή των υπολοίπων. Το συζητάει μαζί τους, κλαίει, φωνάζει, αναζητάει το χάδι και το κανάκεμά τους. Γιατί κατά βάθος ξέρει ότι οι άλλοι θα καταφέρουν να τον βοηθήσουν κι έτσι θα μπορέσει να συνέλθει γρηγορότερα, να γίνει και πάλι ο εαυτός του.
Η κατάσταση όμως αρχίζει να αλλάζει όταν ο πόνος ξεκινάει να αυξάνεται. Ίσως είναι γιατί οι μεγαλύτεροι πόνοι δεν εξομολογούνται. Παραμένουν βουβοί στα σκοτάδια, ζουν μέσα στις σκιές, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που πολλές φορές δεν μπορείς καν να καταλάβεις ότι ο άλλος τους αισθάνεται εκείνη τη στιγμή. Γιατί όταν κάποιος νιώθει να διαλύεται, το πρώτο πράγμα που θα αναζητήσει είναι η μοναξιά κι η ησυχία. Θα προσπαθήσει όσο το δυνατόν να παλέψει μόνος του και θα ελπίζει καθημερινά να βγει τελικά και νικητής.

Δε θα μπορέσει ποτέ να πει την αλήθεια σ’ αυτούς που αγαπάει για το πόσο απελπισμένος είναι μερικές φορές ούτε πως έχει κουραστεί παρά πολύ και σκέφτεται συνεχώς να τα παρατήσει. Δε θα τους το πει γιατί το μόνο πράγμα που θέλει τόσο δυνατά όσο να σταματήσει να πονάει, είναι να μην τους στεναχωρήσει.
Να δείξει ότι έχει δύναμη κι ας ψάχνει μανιωδώς κάθε βράδυ από κάπου να πιαστεί. Ξέρει καλά ότι σ’ έναν πόλεμο οι πιο σημαντικές είναι οι μονομαχίες γι’ αυτό και θα προτιμήσει να τα βγάλει πέρα μόνος. Άλλωστε στο σημείο αυτό που βρίσκεται κάνεις δεν μπορεί να τον βοηθήσει καλύτερα απ’ τον ίδιο του τον εαυτό.

Υπάρχουν όμως κι οι φορές που δε θες να μιλήσεις για τον πόνο σου για να μην αρχίσουν να σου φέρονται διαφορετικά. Για να μη δεις φευγαλέα στα μάτια τους τη λύπηση κι ύστερα την επί εικοσιτετραώρου διαθεσιμότητα για οποιαδήποτε ανάγκη σου. Το μόνο που δεν ψάχνεις ενώ εσύ προσπαθείς να ξεχαστείς, να μάθεις να ζεις μαζί με τον πόνο που νιώθεις είναι κάποιον που θα στο θυμίζει συνεχώς με τη συμπεριφορά του ή ρωτώντας σε συνεχώς αν είσαι καλύτερα.

Δε θα πει τίποτα σε κανέναν γιατί ξέρει καλά πως όταν μαθευτεί ότι κάποιος πονάει, πολλοί είναι κι αυτοί που θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν. Θα προσποιηθούν ότι τον συμπονούν αλλά το πιο πιθανόν είναι μέσα τους να χαίρονται. Θα πατήσουν πάνω του ψάχνοντας λεία, θα το χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση, αιτία και αφορμή.

Γιατί όταν εκμυστηρεύεσαι έναν μεγάλο σου πόνο, την ίδια ακριβώς στιγμή δίνεις στον άλλον ένα πολύτιμο όπλο, τη γνώση για το πώς μπορεί και ο ίδιος να σε πονέσει όταν το θελήσει.
Για το λόγο αυτό αν καταλάβεις ότι κάποιος πονάει, αλλά δε θέλει να το μοιραστεί, δείξε του τη συμπαράστασή σου κι άφησέ του χώρο να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Πιθανόν εκείνη τη στιγμή να μην το βλέπεις, αλλά ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείς να του προσφέρεις.

Της Μαρίας Τριγώνη

Πηγή