Είναι
σκληρό να κοιτάς τον ουρανό, να μιλάς στο Θεό, και να αισθάνεσαι την
απόλυτη σιωπή. Να νιώθεις μοναξιά που σκοτεινιάζει κάθε κύτταρο της
ύπαρξης σου. Εκείνη την στιγμή
δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».
δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».
π.λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου