Άγιος Δημήτριος

Ο ναός του Αγίου Δημητρίου βρίσκόταν αρχικά πιο κάτω από το κάστρο της Βορδόνιας.  Χτίστηκε το 1712 περίπου.   Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου υπήρξε ορμητήριο των Ελλήνων και ειδικότερα των Βορδονιατών, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Οι εικόνες του ναού ήταν χειροποίητες και χρονολογούνταν γύρω στο 1700.

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε και νεκροταφείο των θυμάτων, των οποίων τα οστά φυλάσσονται σε οστεοφυλάκιο που βρίσκεται κοντά στο ναό.  Ο ναός αυτός είναι ο μεγαλύτερος

σε ηλικία από όλες τις εκκλησίες του χωριού.  Το 1870 ο ναός κατέρευσε και μαζί του καταστράφηκαν οι σπουδαίες τοιχογραφίες του. Ευτυχώς όμως οι εικόνες διασώθηκαν και αρχικά φυλάχτηκαν στην κεντρική εκκλησία της Άνω Χώρας.

Το 1972 με απόφαση του Γεωργίου Τσενέ και των ενοριτών Βορδόνιας χτίστηκε ο νέος ναός του Αγίου Δημητρίου βόρεια του Αγίου Γεωργίου.  Όπως ήταν φυσικό, οι εικόνες μεταφέρθηκαν στο νεόκτιστο ναό.  Σήμερα ο παλιός ναός βρίσκεται ερειπωμένος κάτω από τον ίσκιο δυο μεγάλων βελανιδιών.

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το  280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη  Θεσσαλονίκη και αποτελεί έναν από τους  Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του  ρωμαικού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα)  Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο  Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε σ
την Θεσσαλονίκη το 303 διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του  Νέστορα "κατασφραγίσας το μέτωπο αυτού δια του σταυρού", να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή  Λυαίο "μεγέθει σώματος και ρώμη τους κατ΄ αυτόν υπεβάλλων". Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό που παρευρίσκετο στο στάδιο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά ("λόγχη τρωθείς την πλευράν").
Στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί παρέλαβαν το μαρτυρικό λείψανο και το έθαψαν και πάνω στο τάφο το 412 ο έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος "την τε δόξαν λαμπρός, την τε προς τον Χριστόν πίστιν μάλα θερμός", έκτισε ναό "μέσον του σταδίου και του δημοσίου λουτρού κάλλιστα διηρημένου".
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης  και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο, σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός πάνω από τον τάφο του. Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου.



πηγη el.wikipedia.org