Όταν απογειώνεται ένα αεροσκάφος από τη Θεσσαλονίκη, με προορισμό την Αθήνα, οι κινητήρες του δουλεύουν σε ψηλές στροφές περίπου μέχρι τη Σκόπελο, όπου αρχίζει πλέον η κάθοδος και η υπόλοιπη διαδρομή γίνεται στο ρελαντί και με φρεναρίσματα.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη ζωή μας και την καριέρα μας, σύντροφοι και συμπολεμιστές. Ξεκινάμε να τροχοδρομούμε από τα μικράτα μας και κάπου στα 25 έχουμε αναπτύξει αρκετή ταχύτητα στήριξης (V2 τη λένε, νομίζω) για να απογειωθούμε. Και φτάνουμε όσο ψηλά μας επιτρέπουν οι κινητήρες μας, τα καύσιμα που έχουμε μέσα μας, το φορτίο που κουβαλάμε και ο καλός ή κακός καιρός που θα συναντήσουμε στη διαδρομή.
Το λάθος που κάνουμε είναι ότι δεν ρίχνουμε τις στροφές πάνω από τη Σκόπελο. Νομίζουμε ότι θα φτάσουμε στη στρατόσφαιρα και συνεχίζουμε να κρατάμε ψηλά τις στροφές, καταναλώνοντας άσκοπα καύσιμα και καταπονώντας τους κινητήρες.
Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι στο μεταξύ απογειώνονται πιο σύγχρονα, πιο γρήγορα μοντέλα, υψηλότερης τεχνολογίας, που αν έχουν τη θέληση θα πάνε σίγουρα πιο ψηλά από εμάς. Νόμος της Φύσης είναι και επειδή είδα τον πατέρα μου να επιμένει να δουλεύει μέχρι που πήρε σύνταξη στα 85 του και στο μεταξύ ξέχασε να ζήσει, τον αντιλαμβάνομαι πολύ καλά!
Η Πληροφόρηση και η Γνώση, λοιπόν, είναι αυτά που θα μας απογειώσουν και θα μας πάνε ψηλά, αλλά η Σοφία είναι εκείνη που χρειάζεται για να μάθουμε να φρενάρουμε, να ρίχνουμε στροφές, να χάνουμε ύψος και τελικά να προσγειωνόμαστε ομαλά, αντί να τελειώσουμε τα καύσιμα και να πέσουμε σαν βαρίδια. Άλλωστε, στην προσγείωση φαίνεται η μαγκιά του πιλότου...
Είπα λοιπόν να το παίξω για μια φορά στη ζωή μου λιγάκι σοφός, βάζοντας έναν ορίζοντα ενεργειών μέχρι την τελική μου προσγείωση, γιατί μπορεί να είμαι (όπως λένε) ένας καλός μηχανικός, αλλά σκέφτομαι πια ότι δεν αξίζει να το αποδεικνύω καθημερινά, μόνο και μόνο για να προσφέρω το φαντασμαγορικό θέαμα της κατάρριψής μου έπειτα από κάποια χρόνια. Αρκετά τον έκαψα τον κινητήρα, τώρα θα επιλέγω εγώ το ύψος πτήσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου