Θα υπάρξει κάποτε, κάποιος που θα σ’αγαπήσει γι’αυτό που είσαι.

Της Ανθής Κατερίνη.

Ίσως το παραμύθι σου να άρχισε και σένα κάπως έτσι.
 
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε μία όμορφη πυγολαμπίδα που φυλούσε μέσα της έναν
μαγικό κόσμο, στον οποίο όποτε ανέτειλε ο ήλιος, οι ηλιαχτίδες έβρισκαν διέξοδο στα φτερά της.
Είχε έναν κόσμο ευγένειας και μαγείας μέσα της να μοιραστεί και τον κρατούσε κρυφό σε ένα κουτί μέχρι να βρεθούν οι εκλεκτοί που θα άξιζαν να τους τον φανερώσει.
Γνώρισε πλάσματα με κόσμους διαφορετικούς και ξένους, με φτερά δίχως φως, που φάνηκαν να ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά όχι μαζί της.

Την έκαναν να ντραπεί για τα φτερά της γιατί τους τρόμαζε το φως της. Τότε ένιωσε ντροπιασμένη, καταδικασμένη στην μοναξιά της και αναρωτήθηκε αν ήταν τόσο άσχημη η διαφορετικότητά της.
Μια μέρα έχασε τον εαυτό της, πείσθηκε πως το πρόβλημα ήταν δικό της και έκρυψε το φως της, αποτινάζοντας κάθε μοναδικότητα από πάνω της, οτιδήποτε την έκανε ξεχωριστή. Πόσο τυφλή ήταν, να ‘ξερε.

Τόσο τυφλή που δεν έβλεπε με περηφάνια το φως που εξέπεμπε η ίδια της η ύπαρξη. Τόσο τυφλή που ντρεπόταν επειδή ξεχώριζε μέσα σε μία σκοτεινή νύχτα. Έκρυψε το φως της με χιλίων λογιών ρούχα και περίμενε να βρει την ευτυχία και την αποδοχή.

Μάντεψε ποιοι ήρθαν κοντά της και την προσέγγισαν με αυτή την φορεσιά. Ναι , καλά κατάλαβες. Εκείνοι που τους έλειπε το φως. Μα με τέτοιους δεν θα μπορούσε στ’ αλήθεια να ταιριάξει γιατί δεν θα ήταν ο εαυτός της. Προσπάθησε μα δεν κατάφερε να αφομοιωθεί με το πλήθος τους. Μπορούσε να ξεγελάσει τους γύρω της μα όχι τον εαυτό της. Έπειτα από καιρό απογοητεύσεων, απομακρύνθηκε από ό, τι δεν της ταίριαζε, περιπλανήθηκε μονάχη σε ξένους τόπους και αποφάσισε να ξαναδεί τον ξεχασμένο εαυτό της. Απελευθέρωσε λίγο από το φως της και το άφησε να ξεχυθεί ελεύθερο.
Ύστερα από εκείνη την στιγμή η ίδια η ζωή την οδήγησε σε τόπους με πυγολαμπίδες που εξέπεμπαν το φως τους δίχως ντροπή. Και εκείνοι την αναγνώρισαν από μακριά , γιατί τους μάγεψε το φως της και θέλησαν να την ανακαλύψουν. Και αυτή απόρησε ποια μαγεία άλλαξε την τύχη της και βρέθηκε σε αυτόν τον τόπο που γνώρισε εκείνους που πάντα έψαχνε. Δεν το ‘χε καταλάβει πως εκείνη το έκανε. Εκείνη ήταν η νεραϊδονονά στο παραμύθι της.
 
Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι ήταν λίγο περισσότερο από αυτό το υπέροχο και ξεχωριστό ”εγώ” της. Συνειδητοποιώντας λοιπόν πως το φως της είναι προτέρημα και όχι ελάττωμα που θα έπρεπε να κρύβει, η ζωή της άλλαξε μελωδία. Πέταξε πάνω σε νότες αυτοπεποίθησης και απελευθέρωσης συνθέτοντας το πιο όμορφο τραγούδι. Ήταν πλέον έτοιμη να δεθεί πραγματικά και να ανοίξει το κουτί με τον πολύχρωμο κόσμο της.

Είχαν φθάσει εκείνοι που ο κόσμος τους έχει τις ίδιες πινελιές με τον δικό της και μπορούσαν να θαυμάσουν το έργο τέχνης της. Και ό, τι δεν μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν σε αυτό, πρώτα το γνώριζαν και έπειτα το δέχονταν γιατί τέτοια πλάσματα ξέρουν πως να εκτιμούν την διαφορετικότητα. Εάν είσαι και εσύ μία πυγολαμπίδα μη ζήσεις την ζωή σου νομίζοντας πως είσαι κατώτερη μόνο και μόνο γιατί έτυχε να γεννηθείς σε μία κοινωνία διαφορετικών πλασμάτων, που δεν μπορούν να εκτιμήσουν το φως σου.

Υπάρχει ένας τόπος εκεί έξω που ανήκεις και πλάσματα όμοιά σου που μπορούν να εκτιμήσουν την ομορφιά σου και όταν τα ανακαλύψεις τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
αναπνοές